در این مطالعه شدت نور فلورسانس ایجاد شده در طول موج 480 nm که در پی تهییج هورمون گونادوتروپین جفت انسانی ((hCG)) با نوری با طول موج 380 nm و در حضور 1- آنیلینو 8- نفتالن سولفونات (ANS) ایجاد می گردد، به عنوان شاخصی از میزان وجود هورمون دست نخورده اندازه گیری گردید. تفکیک (hCG) به زیر واحدهایش در محدوده pH بین 2 الی 10 و در محدوده دمایی 25oc الی 70oc از نوع کنیتیک درجه اول ارزیابی شد و ثوابت سرعت تفکیک در این محدوده تعیین گردید. سرعت تفکیک (hCG) در محیط اسیدی نسبت به سایر شرایط بیشتر است. مطالعات ژل فیلتراسیون (hCG)  نشان داد که حجم شستشوی این هورمون با افزایش pH از محیط اسیدی به خنثی و قلیایی افزایش می یابد. سدیم دودسیل سولفات (SDS) که یک سورفکتانت آنیونی قوی می باشد، تفکیک (hCG) را به زیر واحدهایش در محدوده غلظتی مطالعه شده کاهش می دهد. SDS بهترین اثر مهاری خود را در غلظت 0.7 mM اعمال می کند. با تعیین انرژی فعال سازی (hCG) در حضور و عدم حضور SDS مشخص گردید که بیشترین انرژی فعال سازی جهت تفکیک این هورمون بر غلظت 0.7 mM از SDS منطبق است. افزایش درحجم شستشوی (hCG) در حضور (0.7 mM) SDS در pH های اسیدی، خنثی و قلیایی واقع می گردد. کاهش در سرعت تفکیک (hCG) و افزایش در انرژی فعال سازی این هورمون در حضور SDS احتمالا به دلیل تاخوردگی جزیی می تواند باشد که نتیجه عملکرد SDS است.

سابقه و هدف: از آنجا که توافق کلی درباره بهترین روش ارزیابی ختم حاملگی در سه ماهه اول با میزوپروستول وجود ندارد، مطالعه حاضر به منظور مقایسه سونوگرافی و b (hCG) در ارزیابی کامل بودن سقط در بیماران بستری شده در بیمارستان شبیه خوانی کاشان در سال 1389 انجام شد.مواد و روش ها: در این مطالعه 133 بیمار که سقط فراموش شده داشته یا تخمک پوچ آنها با استفاده از سونوگرافی تایید گردیده و ساک حاملگی آنان حداکثر تا 12 هفته بود، وارد مطالعه شده و b (hCG) سرم در همه آنان اندازه گیری شد. بیماران بعد از گرفتن یک یا دو دوز شیاف میزوپروستول، از نظر دفع نسج مورد ارزیابی قرار گرفتند. برای بیمارانی که دفع نسج در آنان تایید شده بود، قرص ترکیبی جلوگیری از حاملگی تجویز شد و ارزیابی در هفته دوم و چهارم با انجام سونوگرافی واژینال و اندازه گیری b (hCG) سرم انجام شد.نتایج: از 133 بیمار مورد مطالعه، در 116 نفر (87.2 درصد) بر اساس معیار b (hCG) و 80 نفر (60.15 درصد) بر اساس سونوگرافی در هفته دوم سقط کامل تشخیص داده شد. در بقیه موارد با استفاده از هر دو روش در هفته چهارم سقط کامل تشخیص داده شد. بدین ترتیب موفقیت b (hCG) نسبت به سونوگرافی در تشخیص سقط کامل در هفته دوم 98.75 درصد بود. توافق بین دو روش در پایان هفته دوم 0.327 بود.نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه حاضر، b (hCG) به اندازه سونوگرافی در تشخیص کامل بودن سقط موثر است. بنابراین برای تشخیص کامل بودن سقط طبی، معاینات کلینیکی به همراه اندازه گیری سطح b (hCG) توصیه می شود.

مقدمه: پارگی زودرس کیسه آب از مشکلات شایع مامایی است که تشخیص صحیح آن امری ضروری در روند درمان و پیشگیری پیامدهای نامطلوب بارداری است. مطالعه حاضر با هدف بررسی صحت تشخیصی کراتینین و گنادوتروپین (β (hCG)) ترشحات موکوس سرویکس در شناسایی آبریزش زنان باردار انجام شد. روش کار: این مطالعه آینده نگر در سال 96-1367 بر روی 150 زنان باردار 37-24 هفته مشکوک به PPROM انجام گرفت. افراد در دو گروه کیسه آب پاره (تست پولینگ و فرن هر دو مثبت) و گروه کنترل (تست پولینگ و فرن هر دو منفی و AFI نرمال) قرار گرفتند. جهت اندازه گیری میزان کراتینین از روش Automated Analyzer و با دستگاه Prestige و برای اندازه گیری میزان β (hCG) از روش Chemi-luminescence Signal Band و با دستگاه Abbott استفاده شد. با استفاده از منحنی راک، نقطه برش و صحت تشخیصی برای دو تست اندازه گیری شد. میزان p کمتر از 05/0 معنادار در نظر گرفته شد. یافته ها: در تشخیص پارگی کیسه آب بیشترین حساسیت و ویژگی کراتینین در نقطه برش 135/0 و برای β (hCG) در نقطه برش 78/26 به دست آمد که حساسیت، ویژگی، ارزش اخباری مثبت و منفی و دقت کلی برای کراتینین به ترتیب 7/91%، 1/56%، 75/39%، 52/95% و 66/64% با میزان توافق 33/0 (001/0>p) و برای β (hCG) برابر با 3/58%، 2/63%، 33/33%، 75/82% و 62% با میزان توافق 171/0 (023/0=p) به دست آمد. نتیجه گیری: حساسیت و قدرت تشخیصی کراتینین در زنان پره ترم بالاتر از β (hCG) بود. قیمت مناسب، سادگی و ایمنی از مزایای هر دو روش است. صحت تشخیصی به دست آمده در این مطالعه پایین بود، ولی با توجه محدود بودن مطالعات در افراد پره ترم، نمی توان استفاده بالینی از این مارکرها را رد یا توصیه کرد؛ لذا مطالعات وسیع تری پیشنهاد می شود.

در این پژوهش اثرات گنادوترپین سرم مادیان آبستن و گنادوتروپین جفتی انسان بر عملکرد تولیدمثلی میش های نژاد آتابای در فصل تولیدمثلی و غیرتولیدمثلی بررسی و به این منظور، 2 آزمایش در این دو فصل انجام شد. در هر آزمایش، تعداد 30 راس میش آتابای با میانگین وزن اولیه 5/1±28 کیلوگرم و میانگین سنی 45/0±5/2 سال به طور تصادفی در 3 گروه 10 تایی مشابه تقسیم شدند. پس ازهم زمان سازی فحلی با استفاده از پروژسترون تزریقی، تیمارهای زیر مورد بررسی قرار گرفتند: گروه اول (شاهد)، میش هایی که فقط سرم فیزیولوژی دریافت کردند، گروه دوم، میش هایی که به میزان 1000 واحد بین المللی هورمون گنادوتروپین سرم مادیان آبستن دریافت کردند و گروه سوم، میش هایی که علاوه بر سرم مادیان آبستن به میزان 500 واحد بین المللی از گنادوتروپین جفتی انسان نیز دریافت کردند. درصد بروز فحلی در فصل تولیدمثلی برای تمام گروه های آزمایشی یکسان بود (05/P>0) اما در فصل غیرتولیدمثلی، درصد بیشتری از میش های گروه 3 فحلی را نشان دادند  (05/P<0). میزان آبستنی در فصل غیرتولیدمثلی برای گروه های 1، 2 و 3 به ترتیب 80، 90 و 100 درصد تعیین شد  (05/P<0)  اما نرخ آبستنی در فصل تولیدمثلی در گروه های آزمایشی معنی دار نبود. طول دوره آبستنی و نیز طول دوره زایش در هر دو فصل برای گروه های دریافت کننده گنادوتروپین ها کمتر ازگروه شاهد بود (05/P<0). در این مطالعه نرخ تک قلوزایی در هر دو آزمایش، برای میش های گروه سوم به طور معنی داری (05/0P<) کمتر از دو گروه دیگر بود اما درصد چند قلوزایی در گروه سوم بیشتر از گروه های اول و دوم بود (05/P<0). درصد بره زایی در فصل تولیدمثلی برای گروه های اول، دوم و سوم به ترتیب 90، 80 و 140 درصد تعیین شد (05/P<0) در حالی که در فصل غیرتولیدمثلی تفاوتی در خصوص درصد بره زایی در بین گروه های آزمایشی مشاهده نشد. نتایج این مطالعه نشان داد که درصد فحلی، نرخ آبستنی، طول دوره آبستنی و درصد تک قلوزایی تحت تاثیر فصل قرار ندارند اما طول دوره زایش برای فصول تولیدمثلی و غیرتولیدمثلی به ترتیب 6، 22، 5 و 27 روز به دست آمد (05/P<0). همچنین، درصد چند قلوزایی و درصد بره زایی در فصل تولیدمثلی بیشتر از فصل غیرتولیدمثلی بود (05/P<0).

هدف از این مطالعه، همسانه سازی زیرواحد بتای هورمون گونادوتروپین جفت انسانی در ناقل مناسب بود که بتواند از طریق اسپرم در تولید طیور تراریخت به کار گرفته شود. به این منظور زیرواحد بتای این هورمون به کمک یک جفت آغازگر اختصاصی تکثیر و درناقل T همسانه سازی شد. فرآیند ترانسفورماسیون پلاسمید نوترکیب در سلول های مستعد اشریشیاکلی انجام گرفت و کلونی های دارای پلاسمید نوترکیب به وسیله PCR انتخاب شدند. صحت تخلیص پلاسمید ابتدا توسط هضم آنزیمی و نهایتاً به روش توالی یابی بررسی شد. پس از آن، زنجیره بتا از ناقلT جداسازی شد و مجددا در ناقل بیانی pcDNA3. 1+ همسانه سازی شد. نتایج آنالیز آنزیمی و تعیین توالی نشان داد که پلاسمید نوترکیب (hCG)β / pCDNA3. 1+ با توالی صحیح ساخته شد و تطابق کامل با ژن زیرواحد بتای هورمون گونادوتروپین جفت انسانی داشت. می توان نتیجه گرفت که پلاسمید نوترکیب حاوی زیر واحد بتای گونادوتروپین جفت انسانی ساختار مناسبی برای انتقال به اسپرم خروس دارد که می تواند در تولید جوجه های تراریخت به کار گرفته شود.

مقدمه و هدف: ارتباط بین مارکرهای غربالگری سه ماهه اول بارداری با افزایش خطر ابتلا به عوارض بارداری گزارش شده است. این مطالعه با هدف تعیین ارتباط سطح سرمی PAPP-A و β, (hCG) آزاد سه ماهه اول با عوارض بارداری پژوهش انجام شد. مواد و روش ها: این مطالعه آینده نگر روی 200 مادر باردار مراجعه کننده به بیمارستان شهید مصطفی خمینی تهران از مرداد ماه 1399 تا فروردین 1400 که به دلیل غربالگری آنوپلوییدی سه ماهه اول در 11-14 هفته، اندازه گیری سطح سرمی PAPP-A و β,-(hCG)آزاد انجام شد. پس از اخذ رضایت نامه کتبی، اطلاعات دموگرافیک و بارداری، نتایج آزمایشات ثبت و تا زمان زایمان پیگیری شدند. وزن زمان تولد نوزاد و سرنوشت بارداری شامل سقط، زایمان زودرس، دیابت بارداری، پره اکلامپسی ثبت شد. با روش های آماری توصیفی و آزمون های تحلیلی تی تست، فیشر، من ویتنی، همبستگی و کای دو نسبت به تعیین ارتباط بین متغیرها اقدام شد. نتایج: 5/18% (37 نفر) دیابت بارداری، 5/9% (19 نفر) پره اکلامپسی، 5% (10 نفر) زایمان زودرس و5/1% (3 نفر) سقط داشتند. بین PAPP-A با دیابت بارداری (782/0=P)، پره اکلامپسی (059/0=P)، زایمان زودرس (350/0=P) و وزن کم زمان تولد (000/1=P) ارتباط معنادار آماری مشاهده نشد. بین میزان β,-(hCG) سرم با دیابت بارداری (271/0=P)، پره اکلامپسی (365/0=P) و زایمان زودرس (000/1=P) و وزن کم نوزاد بدو تولد (241/0=P)، ارتباط آماری وجود نداشت. نتیجه گیری: بین سطح سرمی PAPP-A و β,-(hCG) آزاد با پره اکلامپسی، دیابت بارداری، زایمان زودرس و وزن کم بدو تولد نوزاد ارتباط مشخص وجود ندارد.

اسپرماتوژنز فرایند پیچیده ای است که از سلول های اسپرماتوگونی منشا گرفته و شامل مراحل پی در پی و سازمان یافته ای از تکثیر وتمایز سلولی است که در نهایت منجر به تولید سلول های عملکردی اسپرماتوزوا می شود. جهت انجام این مطالعه، نمونه گیری سلول های سرتولی و اسپرماتوگونی از گوساله های 5-3 ماهه انجام گرفت. در گروه های درمانی، کشت همزمان سلول های سرتولی و اسپرماتوگونی، قبل از ارزیابی کلونی تحت درمان با هورمون گنادوتروپین کوریونی انسانی ((hCG): human Chorionic Gonadotropin) 2، 5 و 10 واحد در هر میلی لیتر محیط کشت قرار گرفتند. برای شناسایی سلول های سرتولی از رنگ آمیزی ایمونوسیتوشیمی ویمنتینن و کلونی های اسپرماتوگونی بنیادی با روش ایمونوسیتوشیمی OCT-4 شناسایی شدند. نتایج نشان داد که شناسایی کلونی های سلول های بنیادی اسپرماتوگونی و سرتولی به خوبی به ترتیب توسط رنگ آمیزی ایمونوسیتوشیمی OCT-4 و ویمنتین انجام گرفته و هورمون (hCG) تعداد و قطر کلونی را افزایش می دهد این مطالعه نشان داد که. (hCG) می تواند منجر به القای تکثیر و فرایند تمایز در کشت سلول های بنیادی اسپرماتوگونی و سرتولی شود.

مقدمه: هدف این مطالعه ارزش اندازه گیری هورمون های (hCG)، پروژسترون و استرادیول برای پیشگویی سقط های خود به خودی است. مواد و روش ها: طی مطالعه ای آینده نگر بر روی 34 زن با نشانه های تهدید به سقط که در هفته های 5 تا 12 حاملگی به سر می بردند مقادیر سرمی گونادوتروپین جفتی انسان ((hCG)) در دو نمونه به فاصله 2-4 روز، پروژسترون و استرادیول اندازه گیری شد. همین هورمون ها در یک گروه کنترل متشکل از 44 زن باردار با سن حاملگی مشابه بیماران اندازه گیری شد، یافته ها: زمان دو برابر شدن (hCG) در موارد تهدید به سقط منجر به سقط کمتر از حاملگی های طبیعی و موارد تهدید به سقط ماندگار بود. به جز (hCG) هفته های 5 و 6 حاملگی، مقادیر هر سه هورمون در موارد سقط کمتر از حاملگی های طبیعی و موارد تهدید به سقط ماندگار با سن حاملگی مشابه بود. با این حال مقایسه زمان های دو برابر شدن با غلظت های (hCG) در نمونه های نوبت دوم هفته های پنجم و ششم موارد سقط با حاملگی های ماندگار افتراق سقط از ماندگاری حاملگی را، صرف نظر از مقادیر دو هورمون دیگر، امکان پذیر ساخت اما پس از هفته 7 حاملگی، اندازه گیری متوالی (hCG) به طور کلی اطلاعات چندانی را به داده های حاصل از اندازه گیری تک نوبتی آن نیفزود و موارد تهدید به سقط، منجر به سقط افت قابل توجه هورمون ها را به همراه داشتند در حالی که در موارد تهدید به سقط ماندگار مقادیر سه هورمون مورد بررسی، مشابه مقادیر طبیعی بود و هیچ یک از حاملگی هایی که غلظت پروژسترون در آنها کمتر از 10 ng/mL، بود به روند طبیعی خود ادامه ندادند. مقدار استرادیول بیشتر از 200 pg/mL  نشان دهنده حاملگی طبیعی داخل رحمی بود. و در نتیجه حاملگی غیرطبیعی را با ویژگی %95 و حساسیت %87.5 رد می کرد. نتیجه گیری: اندازه گیری هورمون (hCG) برای تایید فعالیت تروفوبلاستی ضروری است و پیشنهاد می گردد هر سه هورمون با هم اندازه گیری شود، ضمنا پروژسترون با ارزش پیش بینی کننده مثبت %100 به مراتب بهترین پیش بینی کننده سقط بود و (hCG) با ارزش پیش بینی کننده منفی %98.4 بهترین براورد کننده حاملگی ماندگار بود، هرچند که هر دو هورمون کارایی یکسانی داشتند (%97.4) استرادیول نیز همانند (hCG) بیشتر، پیش بینی کننده حاملگی ماندگار بود تا سقط )ارزش پیش بینی کننده منفی 97.6 در مقابل ارزش پیش بینی مثبت (%82 ولی کارایی کمتری داشت (93.6. ترکیب مقادیر پایین (hCG) استرادیول، (hCG)+پروژسترون+ استرادیول به ترتیب در 94، 100، %100 موارد با سقط همراه بودند، در صورت پایین بودن مقادیر هر سه هورمون وقوع سقط اجتناب ناپذیر بود.

هدف: بررسی اثر فاکتورهای مهارکننده لوسمی بر تکوین جنینهای دو سلولی موش ICR مواد و روشها: در این تحقیق ابتدا به هر موش ماده نژادICR ، 7/5  واحد هورمون گنادوتروپین سرم خون مادیان حامله (PMSG)، Pregnant Mare Serum Gonadotropine به روش 48 ساعت بعد 5/7 واحد هورمون گنادوتروپین جفت انسان ((hCG))، Human Chrionic Gonadotropine به روش داخل صفاقی تزریق شد. سپس موشهای ماده به صورت دو به یک در کنار موشهای نر از همان نژاد قرار گرفتند. 13 تا 14 ساعت بعد از تزریق (hCG)، موشهای ماده دارای پلاک واژنی مثبت از قفس نرها جدا شده و 46 تا 48 ساعت بعد از تزریق (hCG) با روش قطع نخاعی گردنی (Cervical Dislocation) کشته و جنینهای دو سلولی با روش Flushing جمع آوری شدند. جنینهای دو سلولی با مشخصات مورفولوژیک نرمال به صورت تصادفی در محیط کشت KSOM حاوی سه دوز متفاوت 1500 IU/ml) LIF، 1000 IU/ml، (500 IU/ml و نیز محیط کشت فاقد این ترکیب به عنوان کنترل به مدت 120 ساعت کشت داده شدند. در طی این مدت روزانه تکوین جنینها با استفاده از میکروسکوپ معکوس (invert) با بزرگنمایی × 100 مورد بررسی قرار گرفتند. جهت آنالیز آماری یافته ها در جداول ثبت اطلاعات نوشته و سپس با روش X2 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میزان کل جنینهای 4، 8 و 16-9 سلولی حاصله در محیط های کشت با غلظت های متفاوت فاکتور مهار کننده لوسمی انسانی در مقایسه با گروه کنترل (بدون فاکتور مهارکننده لوسمی) تفاوت معنی داری را نشان نمی دهد، اما میزان مورولا، بلاستوسیست و بلاستوسیست در حال خروج از پرده شفاف (Hatching) پس از 120 ساعت کشت در محیط های با غلظتهای متفاوت فاکتور مهارکننده لوسمی تفاوت معنی داری را نشان می دهد .(P<0.05) نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که فاکتور مهارکننده لوسمی انسانی بر تکوین جنینهای موش سفید نر نژاد ICR در مراحل اولیه تکاملی (2 تا 16-9 سلولی) تاثیر معنی داری نداشته اما باعث بهبود تکوین مورورلا، بلاستوسیست و هچینگ بلاستوسیست می شود.

سابقه و هدف: هورمون (hCG) از گلیکوپروتئین های مهم دوران بارداری جهت حفظ جنین است که تقریبا 30 درصد وزن مولکولی این هورمون را قند تشکیل می دهد. امروزه از این هورمون در درمان و همچنین ساخت واکسن های ضد بارداری استفاده می شود. در تحقیق حاضر سعی در افرایش میزان خلوص و کوتاه کردن مسیر تخلیص این هورمون است.مواد و روش ها: جهت تخلیص هورمون (hCG) از نمونه ادرار زنان باردار دو تا سه ماهه استفاده شد. نمونه جمع آوری شده توسط بنزوات سدیم، اسید استیک و استون رسوب دهی و تغلیظ گردید. با عبور نمونه تغلیظ شده ‎از ستون کانکاناوالین A (Con-A) و جدا کننده های دی گلوکز و دی مانوز، (hCG) تخلیص گردید. با عبور نمونه (hCG) تخلیص شده از ستونDEAE-Sepharose 4B ، زیرواحدهای آلفا و بتای هورمون جداسازی گردید. خلوص نمونه ها به وسیله SDS-PAGE و صحت آنها با روش الایزا و ایمونوبلاتینگ بررسی شد.نتایج: نمونه تغلیظ شده به دست آمده از ادرار و نمونه (hCG) تخلیص شده از ستون کانکاناوالینA ، با استاندارد (hCG) از شرکت ارگانون از نظر وزن مولکولی و میزان خلوص با روش SDS-PAGE و رنگ آمیزی نیترات نقره مقایسه شدند. نمونه تغلیظ شده شبیه نمونه استاندارد و دارای تعدادی باند اضافی بود که باندهای اضافی بعد از تخلیص (hCG) حذف گردید. تایید هورمون (hCG) و زیرواحدهای آن با استفاده از آنتی بادی های مونوکلونال ضد زنجیره a و b به روش الایزا و وسترن بلات انجام گرفت.نتیجه گیری: استفاده از قند دی گلوکز قبل از دی مانوز توانست باعث جداسازی (hCG) از سایر قطعات (hCG) و گلیکوپروتئین ها شود.